Mijn jongste zoon is dertien en zat vorig jaar in de brugklas HAVO/VWO. Aan het eind van het schooljaar waren zijn resultaten prima, maar nét niet goed genoeg voor het VWO.
Mijn vriendin vertelde me over een gesprek dat ze gisteren met onze dertienjarige zoon had. Hij was een beetje boos en had haar verteld dat hij eigenlijk naar het VWO had gewild. Omdat daar een paar van zijn vrienden zaten en omdat hij later naar de universiteit wilde.
Afgelopen jaar heeft hij niet zo héél erg zijn best op school gedaan. Hij leert eigenlijk heel gemakkelijk, maar vindt het gewoon niet leuk. Hij speelt liever, kijkt een programma op tv of vermaakt zich op een andere manier. Huiswerk maken doet hij wel, maar niet met plezier. Dus altijd op het laatste moment, liefst later op de avond of ’s morgens voor het naar school gaan wanneer uitstellen niet meer mogelijk is.
Toen mijn vriendin hem vroeg waarom hij dan afgelopen jaar niet méér zijn best had gedaan, kreeg ze de wind van voren. “Jullie hebben me niet voldoende gestimuleerd. Jullie hadden me moeten dwingen huiswerk te maken, dan was ik er nu aan gewend en dan zou ik het helemaal niet vervelend meer vinden. (…)”
Die redenatie vond ik wel interessant. Temeer omdat ik onze oudste zoon min-of-meer heb gedwongen vier dagen per week op huiswerkbegeleiding te gaan. Het resultaat was zeer teleurstellend: Het heeft ruim € 2.200 gekost, de begeleiders waren onder de maat, absoluut onbekwaam en onvoldoende beschikbaar waardoor de wachttijden voor beantwoording van zijn vragen of controle van zijn huiswerk soms opliep tot wel 40 minuten. En zijn scores waren maar net voldoende om op het HAVO te blijven. Twee maanden voor het einde van het schooljaar was de maat vol en beëindigden we de huiswerkbegeleiding. Hij is toen alleen gaan leren en dat ging veel beter. Om nog naar het VWO te gaan was het iets te laat, maar hij kreeg een prima rapport en is naar het 2e jaar van het HAVO gegaan. Het is daarna alleen maar beter met hem gegaan, maar hij heeft wel altijd beweerd dat hij zonder huiswerkbegeleiding naar het VWO zou zijn gegaan.
Even terug: de oudste is maximaal gestimuleerd middels huiswerkbegeleiding en is daardoor niet naar het VWO gegaan. De jongste hebben we zelf geprobeerd te stimuleren en heeft geen huiswerkbegeleiding gekregen en hij is daardoor (?) niet naar het VWO gegaan. De schuldigen zijn in beide gevallen mijn vriendin en (vooral) ik. Tja, en waarschijnlijk is dat nog waar ook want blijkbaar hebben we (ik) in beide gevallen de verkeerde aanpak gekozen. We zouden het graag nog een keertje overdoen, maar om alleen om die reden nog een paar kinderen in de wereld te zetten …
We hebben wel een paar dingen geleerd.
- We hebben geleerd dat alle goede bedoelingen, inspanningen en zelfs kosten ten spijt, de resultaten niet noodzakelijkerwijs zijn wat we beogen.
- We hebben ook geleerd dat lering trekken uit één situatie, niet betekent dat het geleerde de volgende keer in de praktijk brengen tot een beter resultaat leidt. Het omgekeerde kan zelfs het geval zijn.
- En tenslotte hebben we geleerd dat je eigenlijk altijd je ouders de schuld kunt geven. Want als zij je niet hadden verwekt, dan had er ook niets mis kunnen gaan. Gelukkig kunnen óók wij onze ouders de schuld geven …
___________
Tot slot – Jaren geleden heb ik ooit geschreven:
‘Als ik mijn kinderen moet geven wat mijn ouders mij hebben gegeven, dan moet ik nog héél hard werken (…)’