Facebook vrienden

Naast gewone vrienden hebben we sinds enige tijd ook Facebook vrienden. En daar ben ik heel blij mee! Jij mag mijn mening delen, negeren of erom lachen – dat is geheel aan jou. Maar om je die gelegenheid te geven zal ik ze eerst met je delen.

Voor de vele relaties die we onderhouden, hebben we verschillende benamingen bedacht: familie, schoonfamilie, familie van m’n ex of van háár ex (hebben we daar ook benamingen voor?) vrienden, vriendinnen, buren, sportvrienden, kennissen, collega’s, LinkedIn-contacten, Facebook-vrienden en nog veel meer. En op sommige relaties zijn meerdere benamingen van toepassing. Hoe meer ik erover nadenk, hoe duidelijker mij de invloed van de snel veranderende wereld wordt op de relaties tussen mensen. Maar daar ga ik je niet mee vermoeien. Wel wil ik je met je delen hoe ik over Facebook-vrienden denk en waarom die voor mij waardevol zijn.

Ik groeide op tussen familie, buren en klasgenoten. We zagen elkaar vrijwel dagelijks en spraken regelmatig met elkaar. De buren en klasgenoten waarmee ik veelvuldig contact had waren mijn vrienden. Als er iemand verhuisde, schreef ik zo nu en dan een brief en er werd over en weer gelogeerd tot het contact langzaam maar zeker verwaterde.

Sinds mijn eerste computer over e-mailfunctionaliteit beschikt is het onderhouden van contacten met mensen die mijn directe omgeving hebben verlaten een stuk eenvoudiger. Het duurt veel langer, maar uiteindelijk verwatert ook het merendeel van die contacten.

Sinds ik in 2011 Facebook ben gaan gebruiken lees ik berichten over Facebook-vriendschappen. Maar voor mij gaat Facebook niet over vriendschap, maar vooral over verbinding: Op Facebook ben ik met jou verbonden. Misschien ontstond die verbinding drie maanden geleden of misschien wel dertig jaar geleden. Misschien hebben we jaren met elkaar geleerd, gewerkt of gevierd. Misschien hebben we elkaar enkele dagen of weken ontmoet in een buitengewone periode in jouw of mijn leven. Misschien heb ik je al heel lang niet gesproken, misschien spreken we elkaar regelmatig. Misschien heb ik jou uitgenodigd of heb ik jouw uitnodiging geaccepteerd.

Maar wat ook de reden is, ik ben met jou verbonden omdat jij een onuitwisbare indruk op mij hebt gemaakt. Jij hebt iets gedaan, gelaten of gemaakt dat belangrijk was of is voor mij. Jij betekent iets voor me (…) en daarom heb ik de behoefte te weten hoe het je vergaat, te weten wat je doet, de leuke en de minder leuke dingen.

Dat betekent niet noodzakelijk dat ik direct contact met je wil. We hoeven niet af te spreken en elkaar te ontmoeten. Maar het feit dat je daarginds leeft – aan de andere kant van dat snoer dat ons met het internet verbindt – dat vind ik heel prettig. En misschien dat ik af-en-toe een van je berichtjes like of er zelfs kort op reageer. Dat is mijn manier om onze verbinding in leven te houden en je niet te vergeten.