“Als de NSA me netjes zou vragen dan krijgen ze gewoon een lijstje met al mijn wachtwoorden, dan hoeven ze daar helemaal niet zo veel moeite voor te doen”, zei mijn zoon gisteren tegen een goede kennis.
Ik was toch wel verbaasd: een lijst met alle wachtwoorden? Toegang tot al zijn persoonlijke en zakelijke informatie, emails en systemen? En dat terwijl hij me beslist niet in zijn mobiele telefoon laat rondneuzen en zijn computer is voorzien van een sterk wachtwoord.
Maar toch, bij nader inzien is zijn uitspraak zo vreemd helemaal niet. Als je er van uit gaat dat de NSA toegang tot informatie wil om terrorisme en andere vormen van criminaliteit op te sporen en zo-mogelijk te voorkomen. En als je er van uit gaat dat de NSA géén misbruik maakt van die toegang en alle gegevens strikt vertrouwelijk behandelt. Dan is daar toch weinig mee mis. Integendeel zou je denken, dan is die toegang toch in het algemeen belang.
Is het dan écht zo dat ook ik er helemaal niets op tegen zou hebben dat de NSA al mijn persoonlijke en zakelijke informatie kan inzien, mijn emails lezen en op mijn systemen rondneuzen? En is het uitgangspunt eigenlijk wel juist?
Nee! Het tegendeel is het geval.
Als eerste vind ik het helemaal niet prettig dat iemand in mijn persoonlijke bestanden gaat rondneuzen. Net zo min als ik het acceptabel vind dat een inbreker in mijn klerenkast gaat snuffelen, de vieze boekjes vindt in het nachtkastje, gaat ruiken aan de lingerie van mijn vrouw of de zeer persoonlijke foto’s bekijkt die ik op een verhit moment heb gemaakt toen we nog jong waren. Wanneer die onverlaat in mijn digitale bestanden kijkt, vindt hij ongetwijfeld de digitale afdruk van die werkelijkheid: die boekjes zijn immers al lang digitaal geworden, de bevestiging van de bestelling van die lingerie zit nog in mijn mailbox met een link naar de website van de leverancier en natuurlijk zijn die foto’s anno 2013 digitaal. Mijn taalgebruik is doorgaans redelijk beschaafd, maar mijn buurman zou ongetwijfeld zeggen dat hij het niet prettig zou vinden wanneer zich een-of-andere NSA-er zit af te rukken op de actie-foto’s van hem of zijn vrouw. Maar zoals gezegd, mijn taalgebruik is iets beschaafder …
En het uitgangspunt dat de bedoelingen van de NSA alleen maar goed zijn? Ook daar geloof ik helemaal niets van. Wanneer je bewijzen zoekt om een voorgenomen actie te rechtvaardigen, dan kijk je door een sterk gefilterde bril naar de werkelijkheid. Je zult al gauw aanwijzingen vinden die je vermoedens lijken te bevestigen; en aanwijzingen die op het tegendeel wijzen, zul je misschien niet zo zwaar laten wegen. Wanneer de chef, de media of de publieke opinie schreeuwen om ‘een schuldige’ is de kans groot dat de druk zó hoog wordt, dat geen sprake meer is van waarheidsvinding, en dan wordt alles gedaan om een ‘zwarte piet’ te vinden.
En hoewel ik me heel goed realiseer dat het niet of nauwelijks mogelijk is om de macht van opsporings- en veiligheidsdiensten zoals de NSA en de Binnenlandse Veiligheidsheidsdienst in te perken en de toegang tot persoonlijke gegevens volledig onmogelijk te maken, ben ik er wel vóór om dit zo goed mogelijk te proberen. En ongeoorloofde toegang zou flink bestraft moeten worden.
___________________________________________
Ter voorkoming van een verkeerd beeld:
– ik heb geen nachtkastje(s)
– ik heb geen vieze boekjes (meer)
– ik heb geen afdrukken van intieme foto’s (meer)
– de lingerie van mijn vrouw is heel beschaafd (helaas)
– ik ben nog steeds heel jong
Haha Pierre de grappigste blog tot nu toe (meer) over een serieus onderwerp. Dank je.