Toen ik net tien was verhuisden mijn ouders van Geleen naar Heerlen omdat mijn vader daar een bedrijf overnam. Ik zat op dat moment in de derde klas van de lagere school (equivalent aan basisschool groep 5) en verloor van het ene moment op het andere al mijn vriendjesAanvankelijk had ik dat nog niet zo in de gaten omdat ik dacht vaker op bezoek te kunnen gaan, maar in werkelijkheid is dat nooit gebeurd. Toen ik twaalf was ging ik naar het voortgezet onderwijs en wederom raakte ik zo’n beetje al mijn vrienden kwijt. Datzelfde gebeurde ook toen ik het VWO verliet. Ja, zo ging dat nog even door.
In de 28 jaar die ik bij één werkgever heb gewerkt, veranderde ik elke twee tot twee-en-een-half jaar van functie en veelal ook van fysieke locatie. Ik leerde vele honderden mensen kennen en zou het liefst met ze allemaal goed contact hebben onderhouden. Natuurlijk is dat onmogelijk want ook in mijn dag gaan maar 24 uur en in mijn jaar maar 365 dagen. Dat is veel te weinig om met al die mensen zelfs maar twee uur per jaar te kunnen praten.
Tot voor kort realiseerde ik met dat eigenlijk niet écht, maar de wereld is in dit opzicht enorm veranderd. Met meer dan 750 LinkedIn contacten (let wel: uitsluitend mensen die ik daadwerkelijk kén) en iets meer dan 100 Facebook vrienden gaat dat nu heel anders:
Door op Linkedin mijn professionele status (opleiding, actuele werkomgeving, …) bij te houden, zien 750 mensen wat zich in mijn zakelijke wereld afspeelt. Maar (voor mij) veel belangrijker: ik zie wat zich bij hun afspeelt. Ik krijg een bericht wanneer ze van functie veranderen, naar een ander bedrijf vertrekken of wanneer ze hun CV aanpassen omdat ze een opleiding hebben gevolgd. Afhankelijk van mijn behoefte neem ik contact op, stuur een email of feliciteer ze via LinkedIn. LinkedIn heb ik in het verleden ook zakelijk vaak nuttig kunnen gebruiken. We hebben elkaar kunnen helpen, soms aan een nieuwe baan en soms gewoon aan informatie.
Maar nog veel mooier is Facebook, want bij mijn Facebook vrienden gaat dit veel verder. Ook die mensen ken ik natuurlijk persoonlijk, maar dan veel beter dan mijn LinkedIn contacten. De term ‘vrienden’ is op zich natuurlijk al méér-zeggend, maar bij mij ís dat ook zo: Ik wil niet alleen graag weten wat hen bezighoudt, wat er in hun leven gebeurt, maar ik wil ze ook laten weten wat in mí’jn leven gebeurt. Zo gaat dat toch met vrienden …
Aanvankelijk leek het een speeltje en zelfs een beetje tijdverspilling. Ik heb gelachen om mensen die elke dag iets op Facebook schreven en die reageerden op wat anderen schreven. Me afgevraagd hoe je nu honderd of nog meer vrienden kunt hebben.
Maar dat ervaar ik nu toch heel anders. Natuurlijk heb ik niet honderd vrienden die ik daadwerkelijk allemaal intimi zou willen noemen. Daar heb ik er écht maar enkele van. Maar ik heb wel heel veel goede bekenden die erg dicht tegen een vriendschap aan zitten. Mensen die ik heb leren waarderen als persoon en waarmee ik graag praat, van gedachten wissel en gewoon mee omga. Relaties met die ‘vrienden’ zou ik onmogelijk kunnen onderhouden wanneer ik niet over Facebook zou beschikken en wanneer ik niet de moeite zou nemen elke dag of tenminste elke paar dagen Facebook te gebruiken (om te lezen én om iets te schrijven). En voor alle duidelijkheid: mijn Facebook berichten zijn niet publiekelijk toegankelijk, ze zijn uitsluitend toegankelijk voor mijn vrienden.
Feit is ook dat ik dankzij Facebook weer contact heb met enkele vroegere schoolvrienden. De vriendschap zoals die toen was keert niet terug, maar het gevoel dat bij die vriendschap hoort gaat nooit meer weg. En dat gevoel is vreselijk fijn om te koesteren wanneer ik af-en-toe een kort berichtje met hen uitwissel, wanneer ik iets van hen lees of zelfs een foto van hen of hun kinderen zie.
Ik ben enkele weken geleden drie-en-vijfig geworden en ik vind Facebook geweldig!